VI Są rzeczy, których wolałbyś nie wiedzieć Part I

Nieubłaganie zbliżał się grudzień i równie nieubłaganie zbliżała się data wydania naszej pierwszej płyty. Wszyscy czworo nerwowo odliczaliśmy kolejne kartki kalendarza. Kolejnego grudniowego ranka razem z Szymonem jak zwykle wracaliśmy ze studia do mieszkania. Mieliśmy całe przedpołudnie być sami, więc dokładnie wszystko zaplanowaliśmy. Czekaliśmy na to od początku naszego związku.

- Więc… byłaś kiedyś z jakimś? – spytał Szymon, zdejmując ośnieżone buty. Nieśmiało pokręciłam głową, ściągając owijający mnie czerwony szalik.

- A Ty byłeś z jakąś?

- Z trzema – z łatwością dostrzegłam jego zażenowanie. Weszłam do naszego pokoju i usiadłam na łóżku. Usiadł obok mnie.

-  Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?

Powoli pokiwałam głową . Delikatnie objął mnie i pocałował w usta.

- Gotowa?

- Dla Ciebie zawsze – położyłam się na łóżku, ciągnąc go za sobą. Siadł na mnie i zaczął całować po szyi. Powoli zaczęłam zdejmować jego koszulkę. Objął mnie, całując namiętnie. Zdjęłam jego koszulkę, gdy on na chwilę puścił mnie i zaczął rozpinać zamek moich jeansów. Zsunął je na podłogę i zaczął zdejmować mój sweter. Obdarzyłam go długim pocałunkiem w usta, przyciągając go do mnie na chwilę. Spojrzał na mnie, uśmiechając się. Zrzucił mój sweter na podłogę i zaczął ściągać własne spodnie. Oparł się o mnie mocniej i delikatnie  położył ręce na moich biodrach. Powolnym ruchem zaczął ściągać moje figi, gdy nagle przeraźliwie krzyknęłam i odepchnęłam go.

- Nie dotykaj mnie!

- Monika, co się…

- Nie dotykaj!

Wrzasnęłam przeraźliwie i zerwałam się z łóżka, okrywając ściągniętym z łóżka kocem. Przebiegłam przez korytarz i z piskiem wpadłam do łazienki, zalewając się łzami. Osunęłam się na podłogę, łkając. Nie miałam najmniejszego pojęcia co się stało. Rozległo się głośne pukanie do drzwi.

- Monika, co się stało? Zrobiłem Ci coś…? Odezwij się…

Załkałam głośniej, słysząc niepewny głos Szymona.

- Kochanie, proszę, odezwij się… Przepraszam…

Rozległa się dłuższa chwila ciszy. Powoli wstałam.

- Przyniesiesz mi ubranie?

Przez szybkę w drzwiach widziałam, jak Szymon przytknął. Po chwili pojawił się pod drzwiami z moim swetrem i spodniami.

- Mogę wejść?

- Nie dotykaj mnie – ostrzegłam go, otwierając drzwi. Niepewnie patrzył na mnie, gdy wkładałam sweter i jeansy. Kiedy ubrałam się, spojrzał na mnie skrępowany. Spuściłam wzrok.

- Przepraszam – ponownie byłam bliska płaczu. Oparłam się o umywalkę. – Spanikowałam.

- Posłuchaj, jeśli nie chcesz nie musimy jeszcze tego robić…

- Możemy się przejść? – spytałam nieśmiało, nie wiedząc co robić

Spojrzał na mnie zdziwiony i przytaknął. Wyszliśmy z łazienki i w milczeniu zaczęliśmy się ubierać.